Meer van het goeie

Terwijl de drie protagonisten Basile, Victor en Calixte, relatief veilig op het landgoed van gravin Aristophania zitten, wordt hun moeder Adèle op een gevangenentransport gezet. In niemandsland wordt ze door haar bewakers van de trein gegooid en komt ze terecht in de klauwen van de verbannen koning. Zijn Kenny Rogers-achtige voorkomen is bedrieglijk, want in plaats van duetgewijs met Adèle een We've got tonight in te zetten, ontneemt hij haar energie — haar azuur — en bedekt hij haar met Calamyrs. Kinky, zou je denken, Het gaat hier echter niet om gefrituurde inktvisringen, maar om een algenachtige magische stof die het lichaam belet om de verloren energie terug te winnen. Voor Basile, Victor en Calixte zit er niets anders op dan hun onderdrukte toverkracht te ontdekken om zo hun moeder uit haar benarde situatie te bevrijden. Maar ook de slechte koning en zijn onderdanen zitten niet stil en het gevaar loert om elke hoek.

Op onze redactie bleef het eerste deel van deze reeks van toppertjes Joël Parnotte en Xavier Dorison een beetje onder de radar. Onterecht, want de pretentieloze mix van een hele resem fantasy- en sprookjesinvloeden kende een intelligente en sfeervolle opener. En in deel 2 bezorgen de auteurs ons meer van het goeie: sterke dialogen, scherpe oneliners, fabuleuze decors en oersterke personages met karaktervolle koppen. Het verhaal van Dorison is ondanks de magische inslag relatief straightforward en toegankelijk en hij heeft niet veel hocuspocus nodig om de lezer voortdurend op zijn qui-vive te houden voor een latente dreiging en verdoken onvoorspelbaarheid.

Parnotte is bijwijlen verbluffend, zeker als hij de eerste keer uitpakt, zo onderaan een pagina, met een close-up op de verschrikte blik van Adèle. Zo verbluffend dat hij met dergelijke blikken spaarzaam zou moeten zijn. Jammer genoeg weet hij van geen ophouden en passeren de ingezoomde blikken van de personages — soms verschrikt, dan weer zelfzeker, blij of verdrietig — net iets te vaak de revue. Het is alsof een goochelaar telkens zijn zelfde kunstje blijft herhalen: hoe sterk het kunstje ook is, op de duur gaat het effect onherroepelijk verloren.

Dat laatste is echter zoeken naar spijkers op laag en azuurblauw water en het mag het onhoudbaar uitdeinen van de Aristo-fanbase helemaal niet stoppen. Deze toverachtige uchronie hoort immers met recht en reden op de favoriete boekenplank van elke fantasyliefhebber.

PETER D'HERDT