Het verfpotje van De Killer

Brussel. 12 februari 2107. Op de wereldbekende Grote Markt lokt een reusachtig boeddhabeeld talloze fotograferende toeristen. Het hele gedoe laat een oud vrouwtje ijskoud. Zij schuifelt rustig verder naar de Mumbaï Palace, het restaurant waar de Geneefse maffia die voet wil krijgen in Nieuw-Wallonië vergadert. Wat later ontploft de eettent. Bingo. Opnieuw rinkelt de kassa voor de knappe huurlinge Helen. Op hetzelfde moment vergadert de Amerikaanse top van de Revérence Group met de Chinese autoriteiten. Ze zullen Drontech, hun gigantisch onderzoekscentrum, stante pede opdoeken en verhuizen naar hun thuisland. Eindelijk geen gedoe meer met extra belastingen en de hoge Chinese arbeidskosten. Het nieuwe paradijs is het ultraconservatieve Holy Union, de separate natie die ontstond na de tweede Amerikaanse burgeroorlog zo'n twintig jaar geleden. Maar de werknemers van Drontech hebben lucht gekregen van het doemscenario en grijpen het recht in eigen handen. Ze gijzelen Farell, een van de bezielers van de Revérence Group. En wie bel je dan om dit probleem op te lossen? Jawel, Helen!

Hostile is het nieuwe geesteskind van rijzende ster Sylvain Runberg. Net zoals in zijn andere geslaagde sf-reeks Orbital grijpt hij terug naar de klassieker van het genre, De Incal. De voertuigen, de kledij, de politiemannen,… ja de hele setting is een nauwelijks verholen eerbetoon aan Mœbius. Maar de vele referenties storen helemaal niet in deze prequel — Runberg gebruikt hetzelfde sombere wereldbeeld van Orbital, maar dan zo'n tweehonderd jaar vroeger. Het verhaal staat er en dat blijft essentieel.

Echt origineel en verheffend is het misschien allemaal niet, maar het scenario haakt lekker in elkaar en grijpt je waar nodig bij het nekvel. Illustrator van dienst is de Canadees Niko Henrichon. Comiclezers kennen zeker en vast zijn debuut Pride of Bagdad. Dit aangrijpende oorlogsverhaal van Brian K. Vaughan (Y: The Last Man) over een viertal ontsnapte leeuwen na een Amerikaans bombardement op de zoo van Bagdad, werd wereldwijd overladen met complimenten. Deze eer zal Hostilenniet te beurt vallen. Daarvoor wisselt Henrichon in één album teveel van tekenstijl. Soms overmatig gedetailleerd, soms uitgepuurd, haast verveeld getekend. Gelukkig zorgt de sfeerrijke inkleuring, die zo weggelopen lijkt uit het verfpotje van De Killer, voor een comfortabele eenheid.

Het mooie eindresultaat is een vlotte actiestrip die de Spotlight-collectie geen oneer aan doet.

WOUTER PORTEMAN