Genieten van vervelende saaiheid

Geen enkel album heeft de voorbije maand zoveel media-aandacht gekregen als Dick Matena’s stripbewerking van Gerard Reves romanklassieker De Avonden. Maar heel vaak was de toon kritisch, heel kritisch. We wisten al dat Matena de integrale tekst herhaalde in het album, waardoor de beelden geen symbiose vormen met de tekst. Dat de tekeningen meer expressie mochten bevatten, wisten we ook al. En dat het geheel daardoor langzaam leest, en loodzwaar overkomt. Saai en vervelend. Maar was dat nu net niet de bedoeling? De Avonden is toch niets meer of minder dan de ultieme beschrijving van een twintiger die zich verveelt, zich ergert aan het platvloerse bestaan van zijn ouders. Bang is van lichamelijk verval en daardoor de ganse tijd lult over haaruitval of de zin van neuskeutels. “Geboorte, school, werk, dood” samengebald in de laatste tien dagen van het eerste na-oorlogse jaar 1946. Er gebeurt niets, want er staat niet te gebeuren. Verveling alom.

Dat verstikkende sfeertje wordt prachtig in beeld gebracht door de grijze potloodtekeningen van Matena (Flynn, Alias Ego, Mythen,...). De detaillistische tekeningen stralen een immense droefeloze kracht uit. Een kracht die enkel in bedwang gehouden wordt door een niet aflatende tekststroom. Somber, treffend, maar allesbehalve saai.

De Avonden is geen strip. De Avonden is een prima brokje Nederlandse literatuur, meesterlijk geïllustreerd door een Matena op zijn best. En dat uiteindelijk 341 pagina’s lang. Na het boek en de film was het inderdaad tijd voor het beeldverhaal.

WOUTER PORTEMAN