Geen one trick pony!

Dit jaar wordt onze oma negentig jaar. Bewust vieren zit er niet meer in want ze is al jaren stekeblind en dementerend. Soms murmelt ze nog eens iets uit het verleden waar de familie het raden naar heeft. Maar ze woont nog thuis, onder de zorg van twee tantes. Als we oma gaan bezoeken, is het eigenlijk om de tantes goeiedag te zeggen. Oma is ons eigen bestaan vergeten.

In elke familie zullen er wel ouderlingen met een vergeten of verloren identiteit zijn door dementie of Alzheimer. Zo ook Louis in Vierenveertig na Ronny. Na een beroerte kan zijn vrouw niet langer voor hem zorgen. Voor hij naar het rusthuis moet, komt de hele familie nog eens samen. Niet alleen om hem een 'onvergetelijk' afscheidsfeest te geven, maar ook om een laatste poging te wagen hem uit zijn lethargische bolster te krijgen en herinneringen uit de nevels in zijn hoofd te wekken. Het idee is om belangrijke, memorabele plaatsen uit zijn jeugd en leven in het dorp te doen herleven. Een groep re-enacters, die Louis, "vake", heeft helpen oprichten, doen zelfs de moeite om het zegenen van de oogst uit de jaren 1930 te herspelen. Trouw aan het scenario, zonder anachronismen uiteraard. De familie helpt waar het kan, maar ze hebben elk hun eigen problemen. Vooral Louis' broer neemt het zichzelf kwalijk dat hij misschien wel aan de oorzaak ligt van Louis' toestand. Indertijd, vierenveertig jaar geleden, is er namelijk iets gebeurd met nonkel Ronny...

Michaël Olbrechts (°1987) loopt stilaan tegen de dertig aan, maar hij dweept sinds zijn afstudeerproject en debuutalbum De Allerlaatste Tijger al met nostalgie en familiebanden alsof hij zijn twenties aan het overslaan is. Na onze vorige bespreking van zijn werk kunnen we nu met zekerheid zeggen dat Olbrechts allerminst een one trick pony is. Eerst over zijn eigen familie, nu over een fictieve familie, beide verhalen spetteren van de geloofwaardigheid. De definitie daarvan zit op pagina 47 besloten, wanneer "moeke" liefdevol de haren kamt van haar levenspartner die er in feite niet meer is. De woorden "Ik mis hem... Ik mis hem zó." terwijl hij vlak naast haar staat, wegen zwaar, heel zwaar door. We wensen deze beproeving geen enkel, elkaar graag ziend koppel toe. Wel wensen we Olbrechts een volgend ijkpunt in zijn carrière toe. Dat wordt dan een hattrick.

DAVID STEENHUYSE