Dooraderd

Enrico Marini had het aangekondigd, de oorlog zou nu pas losbarsten. En dat doet het effectief in dit vierde album. Zowel de Romeinen als de Germanen bijten danig van zich af, maar de Romeinen zijn verreweg superieur, ondanks de zware verliezen die ze leden. Ook Marcus Falco toont zich als een vermaard leider die zich in de voorste gelederen in de strijd werpt. Arminius moet als verromeinste Germaan, als officier in het Romeinse leger aanvankelijk met lede ogen aanzien hoe de zijnen onderdrukt worden en het onderspit delven. Hij heeft daar zelfs zijn deel aan als rechterhand van een vadsige generaal. Ondertussen voert de imponerende Lepidus bloederige strafexpedities uit en laat zich opmerken met zijn gemaskerde helm. Een figuur om in de gaten te houden! Ondertussen weten we wel beter dat Arminius een georganiseerde opstand van de Germanen beoogt. Daarvoor moet hij er wel in slagen om alle geplaagde Germaanse stammen achter zich te scharen als één leger, want alleen dan kan het lukken om de Romeinen het hoofd te bieden. Ze hebben alvast het thuisvoordeel. De kopppigheid van andere leiders vormt nu net een obstakel. Hij zal zich moeten bewijzen, wil hij de koning van de Germanen zijn.

Ja, dit is dus het album dat je nog meer bij het nekvel grijpt en je smoel in de modder en het bloed drukt. Het verhaal is zodanig dooraderd met agressie, opgedreven spanning en losbarstend geweld dat er een slagader dreigt te knappen. Elke close-up is in your face, elke gevechtsscène brengt het leestempo in een hogere versnelling. Je wil vooruit en tegelijk stilstaan om het troosteloze lot van nogal wat figuranten (zowel mens als dier) te kunnen behappen. Marini's beeldregie zit er knal op, terwijl zijn inkleuring niet genoeg geroemd kan worden. Een godverdomd goed album!

DAVID STEENHUYSE