De zwevende Hollandse

300 gram levende epicine* voor 300 florentijnen. Dat is de deal die de woekeraar aan de Amsterdamse straatmeid Agnes voorstelt. Ze heeft geen geld, maar wel voldoende lef om hem een terugbetaling te beloven binnen vijf dagen. De drugsbaron grijnst en peutert wat achter zijn oor waar hij 300 gram kronkelende maden lospeutert. Agnes verplettert er eentje, snuift de resten op en ervaart een blast die ze nog nooit gevoeld had. Dit is topspul. Ze rent met het zakje maden naar haar bende straatjochies die ze Olivier Twist-gewijs opvangt. Haar opdracht is duidelijk: "Vermalen en aanlengen die handel. En dan verkopen in de hoerenbuurt. 900 florentijnen moeten we halen." De jongetjes schoten in actie. Het Amsterdam van 1643 was toen al berucht. De verkoop piekt, maar Agnes merkt dat steeds meer mensen geïnteresseerd raken in haar persoontje. Wat is dit allemaal? Het wordt erger. Wat willen ze? Waarom begint ze spontaan stigmata te vertonen? Enkel de epicine helpt.

300 Gram is een visueel spektakel. Bij het doorbladeren waren we initieel ontgoocheld dat de strip niet ingekleurd was, maar al snel viel onze mond open. Dit was zo verbluffend sterk getekend door Karel Tollet (De Keuken van de Duivel, God). Zijn Amsterdam uit de Gouden Eeuw leeft. De zeeslagen behoren tot het beste wat je ooit zal zien en de mythische onderwaterscènes zijn mmmmm. Wauw. Dit is echt spek voor de bek voor liefhebbers van Paul Teng, Marc-Renier en Philippe Delaby.

Scenarist Damien Marie heeft meer dan tien jaar geschaafd aan zijn verhaal. Het begon als een middeleeuwse mocromaffia-drugsstrip, en we waren direct verkocht. Maar al snel werd 300 Gram meer. Veel meer. De actiethriller kreeg plots vleugels en werd een esotherische roadmovie waar ook thema's als gevallen engelen, het limbus (het voorgeborchte voor zij die nog niet naar de hemel of hel werden toegelaten), slavernijschepen, prostitutie en hallucinante zeeslagen op de proppen komen. En dat is veel. Te veel. Marie had zoveel inspiratie én goede ideeën dat hij ze helaas allemaal wou gebruiken. Hierdoor worden bepaalde zaken als te evident voorgesteld. Plots begint Agnes' voorhoofd te bloeden en ze stelt er zich geen vragen bij. Ook vindt ze het logisch dat iemand levende maden kweekt in zijn hoofd. Enzovoort. Enerzijds mag je je geen vragen stellen, maar anderzijds is 300 Gram een strip waar je heel erg je aandacht moet bijhouden. Marie verknipt immers het verhaal in kleine hoofdstukken die hij allesbehalve chronologisch vertelt. Bovendien lardeert hij het al intense verhaal met brieven die eeuwen later worden geschreven én een bijkomend verhaal vormen. Evident is het niet, maar al die lagen vloeien uiteindelijk samen in een geweldig mythisch einde.

300 Gram kiest met zwart-wittekeningen en een overladen scenario niet voor de gemakkelijkste weg. Maar toch verdient dit album een dikke duim. De tekeningen zijn geweldig en uiteindelijk klopt het epische verhaal. 300 Gram is een hallucinante strip. Voor de durvers.

* We googelden even naar "epicine". Al snel werden we geleid naar het Engelse epicene wat enerzijds hermafrodiet of androgyn en anderzijds volledig geslachtsloos kan zijn. Een extra laag die het verhaal nog sluitender maakt.

WOUTER PORTEMAN