Apocalypse now!

De nacht van 31 december 999... De mensen staren wat achterdochtig richting het zwerk. Was er bij de start van het nieuwe millennium (dat eigenlijk start in 1001, maar soit) immers geen heuse Apocalyps aangekondigd? Doemdenkers aller landen, verenigt u! Jullie hebben voor een keer gelijk. De aarde wordt in luttele seconden opnieuw richting prehistorie gekatapulteerd en dwingt de overlevers tot een eeuwenlang verblijf in grotten en andere krochten. Als de zon heel geleidelijk haar weldoende stralen weer richting aardoppervlak stuurt, zijn de mensen weer gedoemd tot een leven in stamverband als jagers-verzamelaars. Toch zijn er nog mensen die dromen van hoe het heel vroeger was. Primus is er zo eentje. Als visionaire leider van de Moorclan trotseert hij de andere volkeren om zijn ideeën voor een betere wereld tot uitvoer te brengen. Toch zal het dochter Elaine zijn die deze loodzware erfenis op haar niet zo frêle schouders moet torsen.

In dit proloogdeel van De Verloren Tijden gebeurt er veel. Toch slaagt scenarist Jérôme Le Gris er wonderwel in om er een coherent geheel van te maken dat een mooi evenwicht biedt tussen de obligate presentatie van de hoofdpersonages en een kekke dosis actie. Didier Poli is een degelijk tekenaar waar je je geen buil aan zal vallen. Het is wel opvallend dat hij het tekenen van een uitgewerkte achtergrond zoveel mogelijk lijkt te willen vermijden door nogal veel in te zetten op close-ups en medium shots.

Dit eerste deel van het vierluik biedt voldoende body en een net iets andere insteek om ons te laten uitkijken naar de verdere afwikkeling. Aan de ene kant verwachten we een verhaal dat laveert richting happy end, maar aan de andere kant heeft Le Gris hier al zoveel personages het loodje laten leggen, dat we niet verbaasd zouden zijn dat het er ook in de volgende delen nog wat apocalyptischer aan toe zal gaan.

MARIO STABEL