Un long livre tranquille

Jaren na hun breuk krijgt Louis een uitnodiging van Agathe voor een ontmoeting in het huis waar ze samenwoonden, aan de oever van de Loire. Tot zijn verbazing is hij niet de enige die is uitgenodigd. Een aantal voormalige minnaars (en een minnares) leren elkaar kennen, terwijl Agathe onzichtbaar blijft...

Zo ontspringt dit boek. Een dikke honderd pagina’s lang stroomt Frankrijks grootste rivier gezapig, maar onverstoorbaar en soms zelfs dodelijk tussen de overpeinzingen van de personages. Onvoorspelbaar en verraderlijk, een beetje zoals Agathe. "Ze maakt een kalme indruk, je denkt haar te kennen, maar ze doet wat ze wil", zegt een buurman. De rivier of Agathe? Een bron van ergernis aanvankelijk voor Louis, die ook kennismaakt met Agathes dochter (die de zijne zou kunnen zijn) en kleindochter, maar tegen de monding van het boek lijkt hij met de gang van het leven verzoend, als de stroom die zich mengt met de zee. "Kan een rivier die over zichzelf vertelt, ook iets over onszelf vertellen?"

Zoals de bekroonde film met de ironische titel uit 1988 toont Louis’ verhaal — met een dramatische, maar toch ook weer ontroerende eindnoot — dat la vie helemaal geen long fleuve tranquille is. De nuchtere Louis, die toch zelden zonder een glas wijn aangetroffen wordt, leert in de aanwezigheid van de immer fluisterende rivier te luisteren en te kijken, te beleven en te voelen. Al gaat dat luisteren niet vanzelf: "Waarnaar? Ik hoor niets."

Étienne Davodeau is in Loire op zijn meest poëtisch, maar toch ook heel aards, geaard op de oever van de waterloop. Met talloze aquareltekeningen van taferelen rond, in en op de rivier in alle seizoenen en stemmingen roept hij in deze rustig kabbelende strip inzichten op die woorden niet kunnen uitdrukken. Waardoor je sneller dan verwacht meedrijft in het boek. Zoals de stroom een machtig boek.

KOEN DRIESSENS