Blauwe noot kraken

Het beschermen van een cartograaf in vijandig gebied, dat klinkt als een onderwerp dat we al eens eerder hebben gelezen in een westernstrip. Voor het iconische blauwbloezenduo Chesterfield en Blutch is het een nieuwe opdracht en een uitgelezen kans om afstand te nemen van het oorlogsfront. Chesterfield is benoemd tot tijdelijk opvolger van de overspannen Stark en voert met dezelfde passie de zinloze aanvallen uit. Maar al snel krijgt ook hij last van psychische klachten en zo worden ze wederom op pad gestuurd. Zijn eeuwige geliefde Mathilde Appeltown speelt een bijrol als verpleegster voor gewonde indianen in het half afgebouwde Fort Cow. Zoals verwacht volgt er een strijd met de Zuidelijke soldaten en nemen ook de indianen deel aan het grote geheel.

Wat scenarist Kris' voornemen is met het opvoeren van het indiaanse opperhoofd Tenskwatawa wordt ons niet helemaal duidelijk. Er zal waarschijnlijk een diepere betekenis in zitten, want eerst wordt hij in een half comateuze toestand gevonden in een rivier en op het einde wordt hij opnieuw door de natuur opgeslokt. Een geweldig sterke indruk maakt Kris hier niet en als het een album van wijlen Raoul Cauvin was geweest dan waren we waarschijnlijk begonnen over een afbrokkelend monument.

Respect voor tekenaar Willy Lambil. Hij is inmiddels al zevenentachtig jaar, maar levert nog altijd ieder jaar een De Blauwbloezen af. De personages en dieren ogen allemaal wat houteriger dan pakweg vijfentwintig jaar geleden en aan achtergronden wordt weinig tijd gespendeerd. Maar toch blijft het een indrukwekkende prestatie om dat vol te houden.

We geven toe dat we hier een kritische blauwe noot aan het kraken zijn, maar net zo goed kopen we ook de volgende De Blauwbloezen. Afscheid nemen van het duo kunnen we immers niet over ons hart krijgen.

DAI HEINEN